Śmierć nadchodzi. Czy utraciłam nadzieje ?

" Fear is withering the soul.
At the point of no return! "

Bijące w nas serce można porównać do zwykłej róży. Gdy się rodzimy, jesteśmy bez zmazy. Wtedy kolor tego kwiatu jest biały. Z czasem, gdy dorastamy i popełniamy błędy przebarwia się na czerwono, ale z każdym dobrym uczynkiem wraca do swojej przepięknej bieli.

Inaczej mają Ci, którzy zostali przeklęci od dnia narodzin. Od początku była czerwona. Z czasem jednak, nawet gdy nic nie robili i tak zmieniała barwę na czerń. Pogłębiając się, zabijając od środka.
 Aż do momentu, w którym by uschła i zginęła.

*

*   *

Nie wierze w szczęśliwe zakończenia. Już nie. Rodzisz się, żyjesz i umierasz. Taka kolej rzeczy.

Siedziałam na głazie tuż przy rzece i wptrywałam się w swoje odbicie w tafli wody. Z mojego pyska nie można było nic odczytać. Tak jakbym założyła na niego kamienną maskę. Tylko moje oczy zdradzały wszystko.

Strach.

Ból.

Smutek.

Te trzy rzeczy zawsze były ze sobą powiązane. Przynajmniej u mnie. Westchnęłam głęboko przymykając fioletowe ślepia o czarnych, pionowych źrenicach. Dlaczego pionowych? Zmieniły się w momencie, w którym Itachi zniknął odchodząc do świata wiecznego szczęścia. Krwawe zaćmienie zbliżało się wielkimi krokami. Cała wataha była w stanie najwyższej gotowości. Ćwiczono do upadłego, szpiedzy ciągle znikali i przynosili coraz to gorsze wiadomości. Stipant Sverae rosła w siłę z każdym dniem. Nie mieliśmy najmniejszych szans. Są starsi, bardziej zgrani, liczniejsi, silniejsi. A my ? Co z nami ? Czy każdy będzie musiał patrzeć na śmierć swoich przyjaciół, braci, sióstr, czy partnerów ? Czy nie ma już nadzieji ?!

Z mojego oka wypłynęła łza i zderzyła się z wodą powodując jej naruszenie. Odbicie w niej się rozmazało.

- Gdzie jesteś, kiedy Cię potrzeba ? - spytałam. - Znikasz. Nie potrafisz wrócić. Nadziejo! Która na pewno istniejesz. Odnajdź w końcu i moje serce.

Spuściłam łeb pochylając się nad wodą i wpatrując w nią z bardzo bliska.

- Czy mamy szansę ? - spytałam jakby odbicia.

Wtedy usłyszałam szuranie łap za sobą i cichy, powolny oddech. Podniosłam łeb i spojrzałam za siebie. W moim kierunku szła Venus.

- Nie przeszkadzam Ci ? - spytała wskakując na miejsce obok mnie.

- Nie. Oczywiście, że nie. Tak sobie dumam. - odparłam patrząc na nią uważnie.

Przyjrzała mi się uważnie.

- Ostatnio jesteś jakaś nie swoja. Zawsze byłaś pełna życia i żartowałaś, a teraz ? Ciągle tu siadasz rozmawiając jakby sama ze sobą. Co się stało ?

Westchnęłam i przeniosłam wzrok na rzeke. Stuliłam uszy jeszcze bardziej posmutniając.

- Venus. Nie zrozum mnie źle. Ale ja nie wierze w wygranie tej bitwy. - wyszeptałam cicho. - To jest wręcz niemożliwe.

- Saphiro. Nie ma rzeczy niemożliwych.

Spojrzałam na nią. W moich oczach odbijał się taki strach, ból i wręcz ogromna rozpacz.

- Mamy szanse ? Tak myślisz ?! Powiedz mi tylko, gdzie ona jest ?! Gdzie jest nadzieja, gdy jej potrzeba ?!

- Saphiro. - Venus mówiła bardzo spokojnie i stanowczo.

- Nie mamy żadnych szans ! Są liczniejsi, potężniejsi i bardziej zgrani ! Jak my mamy ich pokonać ?! Wszyscy zginą !

- Saphiro. - warknęła Venus tracąc cierpliwość. - Weź się w garść ! To ty cały czas dopingowałaś innych w nadzieji na zwycięstwo ! Czemu nagle straciłaś tą wiarę ? Nie wolno jej tracić. - wstała stając przodem do mnie. - Mamy coś czego Stipant Sverae nie ma! I nigdy o tym nie zapominaj.

Położyła mi łapę na ramieniu.

- A teraz uśmiechnij się i pomóż mi. Szpiedzy przynieśli nowe wieści. Musimy znowu pomyśleć.

Nie mogłam się nie uśmiechnąć. Od dawna pomagałam Venus i czułam się jak jej prawa ręka. Skinęłam głową i zeskoczyłam z głazu idąc w kierunku polany.

*

*    *

Po całym dniu spędzonym na planowaniu i ćwiczeniu byłam bardzo zmęczona. Podeszłam do posłania i po prostu padłam na nie zasypiając od razu.

Muzyka do snu



Otworzyłam szkarłatne ślepia i rozejrzałam się wokół. Nie wiedziałam, gdzie jestem. Ale byłam pewna jednego.

To był cmentarz.

Wszędzie wokół były nagrobki, posągi aniołów, znicze i zwiędłe kwiaty. Wzdrygnęłam się idąc pomiędzy miejscami wiecznego spoczynku ciał.

- Gdzie jestem ? - zapytałam na głos.

Wtedy usłyszałam za sobą dziwny dźwięk. Coś jakby pełzanie, skrobanie i syczenie w jednym. Odwróciłam się, ale nic nie zauważyłam. Moje oczy był przyzwyczajone do otaczającej mnie ciemności, więc wszystko doskonale widziałam.

- Śmierć.

Ten szept przyprawił mnie o dreszcze. Rozglądałam się gwałtownie cofając.

- Kto tu jest ?! - wywrczałam obnażając kły i wyciągając pazury. - Pokaż się !

Cisza. Była chyba gorsza od tego syku. Szelest liści i trzask łamanych gałęzi nie dodawał ani trochę odwagi, wręcz przeciwnie. Otworzyłam szeroko oczy rozglądając się coraz bardziej przerażona.

- Śmierć jest blisko. - usłyszałam szept obok swojego ucha.

Odskoczyłam z głośnym wrzaskiem, który tylko odbił się wokół echem.

- Odejdź ! - nic innego nie przyszło mi na myśl do krzyknięcia.

Wtedy poczułam coś na swoim barku. Delikatna i pokryta czarną cieczą łapa jakiegoś stwora. Spojrzałam za siebie. Znowu wydałam z siebie okrzyk. Stwór, bo chyba inaczej nie mogłabym go nazwać, był podobny do wilka, ale nie miał sierści tylko szarą, pokrytą w niektórych miejscach śluzem skóre. Ogon jaszczurki i kły tygrysa szablozębnego, a do tego oczy, charakterystyczne oczy, bez źrenic czy tęczówek. Były po prostu całe czarne.

- Śmierć jest blisko. Czujesz to ? - spytał mnie cicho i ruszył przed siebie pomiędzy nagrobkami. - Chodź za mną.

Mimo strachu jaki teraz czułam poszłam za nim. Szliśmy długo, a on wymachiwał dziwnym ogonem tuż przed moimi oczami. Zatrzymaliśmy się przy jednym z nagrobków. Miał on kształt posągu upadłego anioła w kapturze z kosą.

- Kogo to grób ? - spytałam bestii.

Wredy usłyszałam, śmiech. Głośny i przerażający śmiech dochądzący z gardła istoty stojącej obok mnie. Przetarł łapą nagrobek. Znieruchomiałam i aż cofnęłam się o krok.

- Nie. - wyszeptałam. - Nie! To niemożliwe!

Wypisany krwią krótki napis. Imię i nazwisko. Wrzasnęłam przerażona i cofnęłam się.

Ale wtedy zatrzymałam się. Coś przejęło kontrole nad moim ciałem. Znowu podeszłam do grobu. Wtedy słowa same zaczęły płynąć z mojego pyska.

" Śmierć nadchodzi.

Czuję jej mroźny oddech.

Przenika ciemność,

jak podmuch.

Znów mnie omija.

Przyszła nie po mnie,

lecz przemawia przeze mnie.

Używa mych dłoni,

jak marionetek.

Ulegam jej zachciankom.

Nie ma odwrotu.

Znów zabiłam.

Ale kogo ? "

Zamknęłam oczy i opadłam w niebyt tracąc kontakt ze wszystkim wokół.

_____________________________________________________

Nie ma to jak kompletnie nagła wena. A i tak wyszło jak wyszło. Hehe.

Miłego czytania.