Dzieciństwo

" As I sing to help the tears go away
Then I remember the pledge you made to me. "

Na świecie istnieją tacy, których śmierć naznaczyła swoim znakiem. Jest ich niewielu, lecz są niezwykle potężni. Nie mogę zginąć chodź by nie wiadomo jak się starali. Nie zestarzeją się - są zawieszeni w czasie. Klątwa śmierci będzie ich trzymac przy życiu, a oni będą patrzeć jak świat się zmienia - na lepsze lub gorsze, dopóki śmierć nie zdecyduję inaczej. Nawet demony doświadczają tego losu. Jeśli śmierć okryje Cię swoimi czarnymi skrzydłami,

Już nie uciekniesz.

*

*    *

Znowu nie mogłam spać. Kolejna noc, dla niektórych może i ostatnia mijała dziwnie spokojnie. Jeden dzień. Został tylko jeden dzień do walki.

Westchnęłam głęboko i spojrzałam na śpiącą niedaleko mnie Deyane, a potem na reszte członków watahy. Kto zginie? Nie ma walki bez ofiar i dobrze o tym wiesz.

Stuliłam uszy i ponownie położyłam pysk na łapach. Widząc coraz bardziej intensywny błysk krwawego księżyca wiedziałam, że będzie bardzo trudno. To nie będzie walka taka, jak z tymi trzema wilkami, o nie.

To miało być coś znacznie gorszego. Bardziej krwawego i dla niektórych morderczego.

Ponownie zamknęłam oczy pozwalając swojemu umysłowi opaśc w bezdenną pustkę, zwaną potocznie snem.

*

*    *

Czarny cień sunął pomiędzy drzewami szybko, a zarazem zwinnie omijając każdą przeszkodę. Nie zatrzymywał się, ani nie zwalniał. Za to wyglądał, jakby czegoś szukał. Basior w końcu zwolnił i szedł teraz wolno patrząc po ziemi i węsząc. Widać, że czegoś szukał. Nie byle czego. Przed kilkoma minutami z "nieba" niedaleko tego miejsca spadło coś dziwnego. Czerwona gwiazda. Tak to przynajmniej wyglądało. Wilk miał na imię Araksjel i był alphą watahy zamieszkującej te tereny - Herd of Blood Moon.

Przesunął nosem blisko ziemi i rozejrzał się. Wtem zobaczył. Krwawy błysk w trawie niedaleko. Od razu tam podszedł i przyjrzał się czerwono-czarnemu kryształowi zawieszonemu na srebrnym łańcuszku.

- Amulet? - samiec uniósł brew do góry z niedowierzaniem.

Wziął w pysk łańcuszek i spojrzał za siebie.

- Dam go Selene. - szepnął do siebie i puścił się biegiem w stronę jaskini.

(...)

Promienie słońca wpadały do jaskini i prześlizgując się po podłodzę padały na biały kłębek futra, skulony na posłaniu z mchu. Wilczyca imieniem Selene wpatrywała się w coś pomiędzy swoimi łapami. Szara kuleczka unosiła się co chwilka i cicho skomliła na co matka się uśmiechała.

- Moja mała córeczka. - szepnęła cicho i liznęła malucha w grzbiet.

W wejściu stanął Araksjel. Spojrzał na wilczycę ze zdziwieniem.

- Kochanie? - spytał podchodząc. - Co się... - znieruchomiał.

Jego wzrok utkwił w szczeniaku. Kryształ wypadł mu z pyska, a on podszedł do ukochanej. Położył się przed nią i wbił wzrok w dziecko.

- To.. To.. jest..? - spytał drżącym głosem.

- Tak. - szepnęła pełna dumy. - To jest nasza córeczka.

Samiczka przekręciła się na grzbiet rozciągając. Z jej małych, miękkich łapek wystawały krótkie pazurki, a małe kiełki lśniły mleczną bielą. Ojciec przysunał łeb do niej i potarłnosem o jej brzuch na co mała zaskomliła.

- Jest taka piękna.. Jak ją nazwiemy? - spytał cicho.

- Saphira... Niech będzie mieć na imię Saphira.. - Selene znów liznęła dziecko.

(...)

Samiec złapał w zęby łańcuszek i wrócił znowu do rodziny.

- Mam coś dla małej. - szepnął.

Zamachał delikatnie amuletem nad Saphirą. Po chwili naszyjnik został umieszczony na jej szyji...

(...)

Kryształ zalśnił dziwną barwą i po chwili po prostu wsiąkłw serce małej. Ta otworzyła szeroko oczy i wydała z siebie coś pomiędzy krzykiem, a jękiem. Fioletowe ślepka straciły swój piękny kolor, który zastąpiła krwawa czerwień, a okrągłe źrenice zwęziły się do pionowych. Lśniące futro straciło swoją szarą barwę zastąpiając ją zimną czernią z również podobnymi do koloru oczu znakami. Mała obnażyła kły i skoczyła ku matce, chcąc ją zabić.

_________________________________________________________

Tak wiem, nudne i bezsensu.

Ej no ludzie! Co was tak zamula ostatnio?; C