Powrót, Spotkanie, Ucieczka...

Powędrowałam w stronę watahy SV...

  Przynajmniej mam z czym wracać.-pomyślałam. Zdobyłam parę cennych informacji dla naszej watahy.
Draco...- jego imię wciąż odbijało się echem w mojej głowie.
-Oh Nero ogarnij się! Nie czas na chwile rozpaczy!-szepnęłam do siebie.
Wkrótce zobaczyłam Venus, która stałą przed jaskinią wyraźnie nad czymś się zastanawiając.
-Venus! -krzyknęłam z daleka i szybko podbiegłam do niej.
-Nero, jak dobrze cię widzieć. Czemu tak długo cię nie było? Nic ci nie jest? Masz jakieś ważne informacje?
-Tak i to cenną.
-Hm?
-Chodzi o zasadzki...a raczej pułapki. Cała zachodnia strona Czarnego Lasu jest obsiana różnymi pułapkami. Są to przede wszystkim ukryte dziury z maksymalną głębokością. Na oko 300 metrów w dół...
-Skąd to wiesz? -zapytała patrząc na mnie dziwnym wzrokiem.
-...Trzeba było jakoś je wypróbować...
-Ale to było bardzo głęboko. Jak się z tego wydostałaś?- na to pytanie uśmiechnęłam się i spoglądnęłam w niebo.
-Więc aby dojść do Ogrodu Róż, trzeba będzie minąć szerokim łukiem zachodnią stronę lasu. Inaczej większa ilość ,,piechoty,, zniknie...Muszę porozmawiać z Saphirą.
-Alpho...
-Tak?
-Gdzie jest Terra i Fire?
-Fire wróciła...Terra jeszcze nie.-spuściła głowę i poszła porozmawiać z Saphirą.
-Jeszcze...-powtórzyłam sobie w myślach.

Nie wiem czemu ale...znów postanowiłam pójść do lasu. Tym razem do Dark Rosses Garden. Chciałam po raz ostatni zobaczyć lśniące róże. Już nie długo będą pić krew z ziemi...To smutne miejsce. Ale moze właśnie takie miejsca są najpiękniejsze? Piękna samotność...

Samotność...samotność...samotność...-znowu smutna melodia echa rozległa się w mojej głowie, a z oczu pociekły łzy. Zawyłam głośno.

                        Zakazana miłość...Bywa i piękna i bolesna...Zakazana miłość...

             Śpiewam o miłości niczym o czarnej róży...Która jest piękna, lecz kolce ma ostre. 

                          Wbijają się w moje serce, tworząc rany nie do zniesienia...

Nagle usłyszałam szelest. Szybko otarłam łzy.
-Draco...?-szepnęłam. Z zarośli wyszedł czarny wilk, jednak nie był to Draco.-Kim jesteś?-zapytałam. Był to wilk średniej wielkości . Oczy miał bladoniebieskie. Miał również dwa rogi, które zauważyłam dopiero po chwili. Wydawał się na spokojnego...A może po prostu był znudzony? Nie wiem...
-Jestem Conall, miło mi. -powiedział i podszedł do mnie.
-Jestem Nera...-przywitałam się nie pewnie. Nie miałam aż takiego zaufania do obcych.
-Co taka wilczyca robi w tak smutnym miejscu?
-Rozmyśla nad sensem istnienia. Skąd przybywasz?
-Z bardzo daleka. Jestem wędrownym wilkiem.
-Szukasz sojuszników?
-Sojuszników nigdy nie za mało.
-Szukasz szczególnej watahy?
-Słyszałem o pewnych dwóch watahach. Jedna to Stipant Veritatis, prawda?
-Tak...-przytaknęłam.-Chcesz do niej dołączyć?
-Rozmyślam nad tym.
-Jeśli tak, daj znać. -powiedziałam, a on ukłonił się lekko i odszedł. Gdy byłam już pewna, że wokół nikogo nie ma, a przynajmniej tak mi się wydawało, przemieniłam się w ,,Cristallo di Neve,,. Tak o to nazywała się moja owa przemiana. Skrzydła anioła, ślepia niebios. Położyłam się na czarnej polanie róż.
-Nera...-ktoś szeptał mi do ucha- Nera...-ktoś budził mnie ze snu samotności.
-Kim jesteś?...-zapytałam mając jeszcze zamazany obraz przed oczyma.
Nagle poczułam pocałunek na moich wilczych policzkach.
Draco...
-Kocham Cię i nie przestanę Cię kochać.
-Draco...-już chciałam zaprzeczyć, gdy nagle usłyszałam jakiś podejrzany szmer.
-Słyszysz?
-Ktoś tu jest! -szepnął -Szybko...kieruj się do Czarnego Lasu. Jakby co to nikomu nie mów że pochodzisz z Stipant Veritatis. Wymyśl sobie inne imię, a przemiana którą teraz masz jest twoim prawdziwym wyglądem.
-A co z tobą?
-O mnie się nie martw. -mrugnął.- Idź już.
Spojrzałam na niego i po cichu spróbowałam się przedostać do Czarnego Lasu, jednak coś, a raczej ktoś mi przeszkodził....

Ciąg dalszy nastąpi...

***

Nie ma to jak trzymanie innych w napięciu do samego końca ^^

Co się stanie z Nerą i Drackiem?

Kto i dlaczego przeszkodził Nerze?

O tym zadecyduje następna notka.

A teraz proszę o recenzję ;)