Szpiegowanie szpiega i pułapki cienia

Szłyśmy długo na przód, w kierunku watahy Stipant Sverae. Postanowiłyśmy się rozdzielić. Poszłam na lewo. Było coraz ciemniej i ciemniej. Przez chwilę straciłam orientacje czy rzeczywiście idę w dobra stronę. To było jak czarna puszcza. Drzewa bez duszy, bezdźwięczny odgłos ptaków, brak śladów jakiejkolwiek zwierzyny. Nagle poczułam, ze ktoś mi się przygląda. Patrzy na mnie...Szpieguje samego szpiega.
-Gdzie jesteś! Pokaż się!-warknęłam. Byłam pewna, że ktoś się na mnie gapi.
-Troszkę grzeczniej proszę.- usłyszałam jakiś głos. Wydawało mi się, że go znam.
-Tu jestem.-ktoś powiedział. Oglądnęłam się powoli...Za mną stał...DRACO!
-Czemu idziesz za mną?-zapytałam po paru sekundach zdezorientowania
-Hm... A czemu by nie?
-Bo ja tego nie chcę?!
-Nie podnoś głosu ,mała.
-Nie nazywaj mnie mała!
-No to Nercia.- na jego pysku pojawił się uśmieszek. Wkurzyłam się.
-...!!!
-Nie idź dalej.-powiedział cichszym głosem
-Niby czemu?
-Nie wolno Ci.
-Dlaczego zakazujesz mi tam iść?
-Bo tam jest...po prostu nie idź i tyle.
-Co jest?
-Eh...Czarny las...-szepnął mi do ucha dziwnym, przerażającym głosem, aż zadrżałam.-No chyba że chcesz zginąć.-dodał już normalnym głosem.
-Straszysz mnie i tyle. Poza tym.. Możesz coś ukrywać.
-Rób jak uważasz.-powiedział i odszedł
-Poszłam w głąb czarnego lasu. Dopiero po chwili zauważyłam że cały las jest zasiany pułapkami, zapewne zrobione przez wroga watahę. Cofnęłam się.

Nagle tylną łapą zaczepiłam o jakąś cienką, ciemną nić. Owa nić była zrobiona z cienia. Szarpnięta, pękła i wpadłam do jakiejś głębokiej dziury. Z początku wydawała mi się bez dna. Spadałam, spadałam i spadałam, przy czym okaleczyłam sobie ciało. Miałam dużo małych ran i zadrapnięć. W końcu dotarłam do dna. Z tej wysokości lądowanie było dość mocne i bolące.
-Aaaaaaaaał....-pisnęłam na cały głos.
I co tu teraz robić?-myślałam.Próbowałam się wydostać ale to na nic. Za głęboko. Nie widziałam nawet smugi światła.Boję się...Ja...ja...ja nie dam rady!!! Zostanę tu na wieki...A moja dusza będzie błądzić po  głębiach dziury...no bo niby jak am się wydostać?! JAK?!!!!!!!!!!!!-powoli wpadałam w panikę. Moje oczy ledwo co widziały w przerażającej ciemności.
-Pomocy!!!!!!!!!!!!!!!!!- wrzasnęłam na cały głos.Odpowiadało mi tylko odbijające się echo.
-Pomocy...-szepnęłam załamana...Nagle pojawiło się dziwne białe światło. Moje futro zalśniło bielą. Po chwili spostrzegłam, że bandaże zrobiły się czarne...A na plecach miałam białe skrzydła.

-Nie bój się...Uda ci się wydostać z pułapki cienia. Nie poddawaj się! Uwierz w siebie! - usłyszałam jakiś głos dobiegający ze mnie...Głos mojej matki?!
-Nie zawiodę Cię mamo...-szepnęłam. Odepchnęłam się od podłogi ,a moje białe skrzydła jak śnieg uniosły mnie wysoko. Leciałam do góry, niczym płatek śniegu który zapomniał o sile grawitacji. Zobaczyłam nikłe światło ( w lesie nie było zbyt jasno). Wydostałam się.Poleciałam tam gdzie spotkałam Draca. Lądując upadłam na ziemię. Byłam ledwo żywa. Wciąż miałam na sobie przemianę. Zamknęłam oczy i pogrążyłam się w głębokim śnie, nie widząc nadchodzącego niebezpieczeństwa...

Co się stanie z Nerą? Jakie czyha na nią niebezpieczeństwo? Czy ktoś ją zrani? A może uratuje? Kto wie...może jedno i drugie? ;)

Ciąg dalszy nastąpi...

***

Mam nadzieję, że się podoba.A przeminę przerobiłam daaaawno temu sama xD c;