" Dlaczego to TY nosisz w sobie pieczęć tak potężnego demona? "

" Open fire on my burning heart
I've never been lucky in love! "

Biała wilczyca siedziała samotnie na szczycie wzgórza obok wielkiej wierzby. Wiatr co chwila rozwiewał jej sierść. Jej smutny wzrok wpatrzony był w białą tarczę księżyca.

- Gdzie się podziewasz ? - spytała jakby sama siebie. - Gdzie jesteś ? Czy kiedykolwiek.. Wrócisz ?

Z jej oka wypłynęło pare łez. Zacisnęła powieki szlochając cicho.

- Prawie dwa lata. Prawie dwa lata Cię nie ma. - szeptała. - Dlaczego to musiało spotkać akurat Ciebie ? Dlaczego to ty nosisz w sobie pieczęć tak potężnego demona? Byłaś niewinna. Od samego początku byłaś niewinna. Byłaś zwykłym szczeniaczkiem, który mógł mieć spokojne życie. Rządzić watahą krwawej róży ! Ale nie. Los musiał zamienić Cię w potwora.

Wilczyca podniosła się gwałtownie i uniosła pysk ku górzę. Wokół rozniosło się jej żałosne wycie.

- Moja córeczko ! - zawyła. - Wróć do domu ! Saphiro !

*

*     *

Dziwny. On jest w skrócie DZIWNY. A raczej był. Patrzyłam jak basior znika w krzakach. Przekrzywiłam głowę i uśmiechnęłam się cynicznie.

- Może i tak. - powiedziałam krótko.

Trzeba będzie ostrzec innych przed nieznajomym basiorem błąkającym się po naszym terenie. Potrząsnęłam głową.

- Mamy większe zmartwienia, niż bawienie się z jakimś egoistycznym samcem. - prychnęłam.

No tak. Krwawy Księżyc nadchodzi. Wzdrygnęłam się i spuściłam łeb. Po chwili wstałam i otrząsając się z płatków róż pobiegłam do lasu.

- Będe musiała na ten czas opuścić tereny Stipant Veritatis. - zawyrokowałam. - Tak dla dobra wszystkich. Nie chce tu żadnego rozlewu krwi.

- Mimo, że tak bardzo KOCHASZ zabijać.

Zatrzymałam się gwałtownie i rozejrzałam wokół.

- Kto tu jest ?! - spytałam zimno.

Szyderczy śmiech rozległ się w mojej głowię. Cofnęłam się wpadając na drzewo.

- Scythe.. - wysyczałam krótko. - Zaczęło się.

Rzuciłam się na przód i pognałam przed siebie. Jak najdalej. Nikogo. Nikogo nie skrzywdzę. Pozwolę się nawet złapać ludziom. Byleby tylko nikogo z watahy Stipant Veritatis nie skrzywdzić. Przyśpieszyłam. Wtem jakby coś znalazło się pod moimi łapami. Z wrzaskiem runęłam na ziemie.

- Co do cholery ?! - wrzasnęłam wstając i najeżając się.

Kogo my tu mamy. Wtedy na moim pysku zagościł najbardziej szyderczy uśmiech na jaki było mnie stać. Podeszłam do nieprzytomnego basiora.

- Kogo my tu mamy. - przesunęłam pazurami po jego pysku tak by go nie zranić. - Nasz szczeniaczek poszedł lulu ?

Saph. Nie dawaj się Scythe. Ale to w pewnym sensie już nie była ONA. Działanie zbliżającego się czasu działało na nią negatywnie. Stworzyła z cienia coś w rodzaju miski i napełniła ją po brzegi błotem i wodą.

- Pobudka ! - krzyknęłam i wylałam na niego całą zawartość.

Basior jak rażony piorunem wydał z siebie głośny wrzask i odskoczył w tył widocznie przerażony. Widok jego przestraszonego spojrzenia wydał jej się śmieszny.

- Szczeniaczek się obudził ? - spytałam ironicznie.

Basior tylko na mnie patrzył. Stał nieruchomo, a z jego wyrazu pyska nie można było nic odczytać. Nie minęła sekunda. Poczułam jak przewraca mnie wbijając pazury głęboko w moje ciało. Grzmotnęłam grzbietem o ziemię i zaskomliłam. Przytrzymywał mnie z całej siły nie dając mi się nawet na sekundę poruszyć. Jego oczy płonęły, ale nagle jakby znieruchomiał.

- Ty.. - zaczął, ale urwał, a wokół niego pojawiła się dziwna czarna aura.

- Co ja ?! - wysyczałam.

- Jesteś. - obnażył kły. - Demonem.

JAK ON TO... ?! Otworzyłam szeroko oczy. Widziałam ten błysk w jego oczach. Widziałam, że zaraz użyję magii by mnie zamordować. Poczułam jak coś wbija mi się w skórę niedaleko serca.. Ale wtedy basior drgnął i zachwiał się. To była moja szansa. Kopnęłam go tylnymi łapami w brzuch zrzucając z siebie. Podniosłam się i najeżyłam. Basior zachwiał się i prawie przewrócił.

- Nie mam ochoty się z Tobą bawić - warknął krótko.

- To ja się z Tobą bawię ? - spytałam ironicznie.

- Jak widać. - rzucił. - Idź precz demonie.- odwrócił się i zniknął pomiędzy zaroślami.

Cholera, cholera, cholera... Super. Po prostu ŚWIETNIE ! Odwróciłam się drżąc.

- On wie.. Już po mnie. - wysyczałam przerażona.

Z otwartych ran spływała krew. Tym razem niemal kulejąc ruszyłam przed siebie. Wolno, ale jednak...

*

*     *

Śnieżnobiała wilczyca wciągnęła głęboko powietrze otwierając krwawoczerwone ślepia.

- Czuję. Czuję tą energię. - powiedziała krótko.

Obok niej pojawił się czerwono czarny basior.

- Na pewno ? - spytał.

- Oczywiście. - odparła. - Ślad demona jest tu wyczuwalny...

Oby dwoje ruszyli szybko przed siebie.

______________________________________________

Tutururutu. ; D

Tak. Notka jak notka, normalna. I zaczęcie nowej historii.

Pomysł pół na pół wymyślany z Yenaltem ; D