Stróżowanie i cisza przed burzą...

Budził się świt a ja razem z nim. Po chwili wstałam i po cichu wyszłam z jaskini,tak aby nikogo nie obudzić. Pierwsze promienie słońca próbowały ogrzać zimny ranek. Drzewa nadal były bez liści, co mogło nadawać krajobrazowi trochę szarości, jednak i tak to był ładnie zapowiadający się dzień...BYŁ...
-Witaj Vitani.
-Hej. Dziś ty stróżujesz?
-Tak.Idź się przespać pewnie jesteś zmęczona.
-Nie tak bardzo.Noc była spokojna...może nawet za spokojna.-uśmiechnęła się do mnie i poszła do jaskini.
,,Hm...W powietrzu tak jakby było czuć...napięcie?Dziwne...Czyżby to była cisza przed burzą?,,
-Cześć!-z myśli wytrąciła mnie Fire.
-Hej...Wcześnie wstałaś.
-Ty też.Lubisz wstawać o świcie?
-Przyznam,że nawet mi się to podoba.Ale wyglądasz na zmartwioną...?
-Zastanawia mnie jedna rzecz, która nie daje mi spokoju...Jak to możliwe, że z opowieści pamiętasz tak wiele z nas?
-Hm...A więc to cię trapi?Tak naprawdę, też to mi się wydaje trochę dziwne, ale czasem czuję, że Leyla... jest cały czas ze mną. To tak jakbym, a raczej jakby ona była wewnątrz mnie. W wewnątrz moich myśli. Dzięki niej pamiętam to wszystko... A czasem śnią mi się przygody, nie tylko moje ,ale także za jej życia. Tak jakby we śnie opowiadała mi swoją przeszłość - historię. A także pomaga mi zrozumieć jakieś problemy...ale w sposób który muszę się domyśleć, co ten sen oznacza i jak ma mi pomóc.
-Takie prorocze sny?-zapytała trochę z niedowierzaniem
-Tak...tak jakby.-mrugnęłam do niej i położyłam się na śniegu, który nadal nie chciał się do końca stopić. Gdy tylko słońce mocniej przygrzewało, śnieg tak jakby na zamówienie zaczął dosypywać zimnych płatków, tak aby nigdy się do końca nie skończyła. Mi to nie przeszkadzało. Lubię zimę. Może to przez magię wody?
Gdy pada śnieg, cieszy się moja dusza.Serce przyśpiesza, a oczy skaczą z płatka, na płatek...

Nagle znów zaczął padać śnieg.
-Czy zima się nigdy nie skończy?!-westchnęła biała wilczyca.
-Już niedługo...-powiedziałam po cichu. Fire schroniła się do wnętrza jaskini. Śnieg zaczął padać coraz mocniej, a płatki były coraz większe. Wkrótce dołączył też wiatr. Podeszłam bliżej wejścia jaskini.Widoczność była bardzo słaba. Wszystko zaszło gęstą mgłą. Jak szybko pogoda może się zmienić. Rankiem piękne słońce, a teraz zimne ,,ciemności,,. Stróżowanie wymaga poświęceń. Zagrzmiało. Czyżby rzeczywiście to była cisza przed burzą? Mimo to nadal stałam przed jaskinią, wyczekując czego przyniesie owa śnieżyca.

Jeden ze snów...
Śnieg.Śnieg.Wszędzie śnieg.Wiatr nie daje za wygraną. Pędzi jak szalony, a płatki śniegu uderzają mocno o policzki. Pewną ścieżką idzie mała grupka. Zapewne wataha. Śnieżyca wieje im prosto w twarz. Przeszkadza w pokonywaniu drogi. Nagle mała 1-2 miesięczna brązowa wilczyca oddziela się od grupy. Nie widzi szlaku, ani towarzyszy wędrówki. Zgubiła się. To był koniec zimy. Ostatnia zawieja. Szybko nastało słońce. Mała wilczyca ujrzała zamarznięte jagody. Zjadła je. Była głodna, a później zasnęła. Gdy się obudziła ,jej niebiesko-fioletowe oczy ujrzały kilka innych wilków stojących nad jej głową. ,,Jaki słodki, mały szczeniaczek,, -słyszała. Jej uwagę przykuła czarna wadera, która przywitała małą w nowym stadzie.

***

Może niektórzy się domyślają, że ten sen to historia Leyli. Jej odkrycie w lesie. Jej dzień do przyjęcia Watahy Życia.Warto czasem powspominać sobie różne historie ;)

Tym razem postanowiłam dać odrobinę więcej opisów ;P

Widać różnicę? xD