Pierwsze zetknięcie z Stipant Veritatis

Brązowy basior o żółtych ślepiach. Kim on był tak naprawdę? Nikt nie wie. Znane jest tylko jego imię - Yenalt. Co ono oznacza? Może być to dla ciebie zaskoczeniem, bowiem nie ma żadnego znaczenia. Po prostu Yenalt.
Szedł wolno przed siebie, ostrożnie stawiając łapy na wilgotnym gruncie. Zbliżała się wiosna, było coraz więcej pułapek zastawionych przez myśliwych w lesie. Rozglądał się czujnie, będąc w stałej gotowości. Znajdował się na terenie, na którym przebywały wilki. Czuł to doskonale. Wszędzie były ślady obecności tych drapieżników. Ale czy zwykłych, czy magicznych? Yenalt tego nie wiedział. Momentalnie zjeżył się, kiedy poczuł, że mu po grzbiecie spływa coś wilgotnego. Położył uszy po sobie i otrzepał się.
- Nienawistny śnieg... - warknął pod nosem.
To przez niego wszystko było mokre i zimne. Nie lubił także tego, że łapy ugrzędzały w błocie, skutecznie komplikując dalszą wędrówkę. Na szczęście droga, którą obrał, była w miarę sucha.
Po jakimś czasie dotarł do dziwnego, a zarazem magicznego miejsca. Była nim polana czarnych, czerwonych i białych róż. Doprawdy było to dziwne dla niego. Wiosna jeszcze porządnie się nie zaczęła, bytowały ślady zimy, a tu kolczaste kwiaty sobie kwitną gęsto niczym trawa. Rozejrzał się po otoczeniu, pełen negatywnych przeczuć. Uszy postawił na sztorc i spojrzał krytycznie na samotną, czarną różę. Nie miał zamiaru tu zostać dłużej. Miał już stąd odejść, kiedy jego uwagę przykuło śpiące ciało wilka. Znajdowało się kilkanaście łap od niego i było koloru kruczego, toteż wcześniej nie zauważył tego.
- Halo? - mruknął cicho.
Kiedy inny wilk nie zareagował, Yenalt podszedł do niego i czujnie trącił bark tajemniczego osobnika. Jednego nie przewidział. Tego, że po chwili będzie leżał na grzbiecie, przygniesiony wilczymi łapami. Przed jego pyskiem błysnęły śnieżnobiałe kły. Odruchowo sięgnął po magię cieni i odepchnął ją mocno półprzezroczystymi szpikulcami. Najeżył się, podnosząc się i warknął ostrzegawczo, kładąc uszy po sobie. Obnażył kły w gniewnym grymasie i schylił się nieco, by móc w razie potrzeby zaatakować bądź odskoczyć.
- Kim jesteś?! - Żeński głos obił się o jego uszy.
Spojrzał na nią, nie jego, krytycznie. Ciemnoszara wadera z czarnymi pionowymi pasami. Zatem władała magią, bowiem normalny wilk tak nie wyglądał. Fiołkowe ślepia obserwowały jego sylwetkę, obnażone kły i narastający warkot ostrzegały go przed atakiem.
- Kimś, kogo nie powinnaś znać - mruknął i zrobił jeden krok w bok, raniąc łapy kolcami róż.
Wadera bardziej się zjeżyła i warknęła głośniej. Reakcja do przewidzenia. Uśmiechnął się szyderczo. Tak, lubił wyprowadzać innych z równowagi.
- Można wiedzieć, czemu jesteś tak negatywnie nastawiona do wolnego strzelca, który wędruje po świecie? - Dla podkreślenia tych słów przekrzywił nieco łeb w prawo i wskazał na siebie. Chciał w ten sposób pokazać, że dawno nie bytował wśród pobratymców.
- Nie twój interes!
Z politowaniem pokręcił łbem i westchnął cicho. Zaczął iść bokiem do wadery, będąc nadal czujnym. Nie chciała z nim rozmawiać to niech go nie widuje więcej.
- Ty! Gdzie idziesz? - Usłyszał jej nieco zdumione pytanie.
- W świat - mruknął zdawkowo.
Po krótkiej chwili milczenia znowu się odezwała się:
- Nie chcesz dołączyć może do watahy? Do Stipant Veritatis?
Pokręcił łbem i dał susa w krzaki. Odetchnął z ulgą, przynajmniej już nie musi odpowiadać na jej pytania. Jednak... nie, nie chciał o tym myśleć. Zimny drań w watasze? Nigdy. Przystanął na chwilę i spojrzał za siebie.
- Może kiedyś się spotkamy albo nigdy...
_____________________________________________
Oto moja pierwsza notka na tym blogu. Mam tylko nadzieję, że długość was nie wystraszyła. Tak, możecie spotykać Yenalta, ale on i tak będzie odmawiał w kwestii dołączenia do watahy, bowiem mam parę spraw związanych z jego osobą.