,,Przeszłość ma znaczącą wagę na przyszłość..."

Biegł pomiędzy śnieżnobiałymi drzewami, stawiając ostrożnie łapy na tegoż koloru trawie. Uszy stały postawione na sztorc, wyłapywały wszystkie podejrzane dźwięki. Nos poruszał się miarowo, węszył powietrze. Wpatrywał się przed siebie i od czasu do czasu przeskakiwał nad złamaną gałęzią.
Jak on mógłby ją uczyć? W dodatku demona? Przecież to było sprzeczne z jego poglądami. Dlaczego Itachi go o to prosił?
Nawet nie wiedział, że jego uczennica jest demonicą.
Mortis, mógłbyś się zamknąć z łaski swojej?
Nie.
Brunatny basior warknął pod nosem i spojrzał gniewnie na najbliższe drzewo. Ta wszechobecna biel denerwowała go. Jak on może tutaj mieszkać? Pojęcia nie miał. Machnął sztywno ogonem i skierował łeb ku przodowi. Trochę za późno. Szczeknął zaskoczony, kiedy zderzył się z pniem. Łeb go zabolał, schował pod łapami.
Uważaj, gdzie leziesz.
Idź do diabła!
Uczyniłbym to z rozkoszą.
Zamknij się, ty durny demonie. Chwila... Coś stałeś się rozmowniejszy niż kilka dni temu.
Doprawdy? Mam swoje powody, by ci dokuczać nieco.
Jakbym tego potrzebował...
Warknął głośno, jeżąc się. W jednej chwili roślina została pokrojona ostrzami cienia niczym marchewka nożem. Parsknął gniewnie i kontynuował przerwaną podróż przez głupie drzewo. Miał już dosyć wewnętrznego demona, lecz nie mógł się go pozbyć... Gdyby nie ten naszyjnik z krwistym kryształem...
*****
Półtora roku temu...
Już pół roku szedł przed siebie. Pół roku minęło, odkąd go wygnano z Stipant Sverae. Stopniowo pogodził się, że nie będzie mógł wrócić do rodzinnej watahy. Dlaczego go wygnali? Przecież zabił ją dla bezpieczeństwa rodziny... i stada wilków. Przysiągł wówczas zemstę za niesłuszną krzywdę.
Coś przykuło jego uwagę. Czerwonawy błysk w gąszczu krzaków. Ostrożnie podszedł do tego miejsca, będąc w stanie gotowości. Znalazł wówczas demoniczny kryształ ognia, ale nie wiedział o jego pochodzeniu czy demonie zamkniętym w nim. Miał kształt szkarłatnego płomyka.
Delikatnie dotknął ,,wisiorka" i zaskowyczał głośno z bólu. Oderwał łapę i z przerażeniem patrzył, jak naszyjnik zmienia się w czarno-czerwony ogień i rusza w jego kierunku w postaci ostrzy. Odwrócił się i zaczął biec. Wolał nie mieć do czynienia z kryształem. Poczuł, jak ogień trafia go i wnika w jego ciało. Przewrócił się i ponownie wydał z siebie dźwięk fizycznego cierpienia. Coś zaczęło atakować jego umysł, stosując bolesne metody. Młodszy Yenalt odepchnął silną wolą intruza, który zawahał się, gdyż nie spodziewał się żadnego oporu.
Kim jesteś, intruzie?!
Mortis, jeden z elitarnej czwórki demonów...
Nigdy ci nie dam władzy nad moim ciałem, demonie! Nigdy!
*****
Potrząsnął łbem, by odgonić nieprzyjemne wspomnienie. Westchnął cicho i zatrzymał się na pograniczu terenów Stipant Veritatis i Stipant Sverae. Przymknął ślepia i uniósł pysk ku niebu, by zawyć. W jego wilczej pieśni było mnóstwo smutku, rozgoryczenia i tęsknoty... Tęsknił za rodziną...
Aurum... Pozwolisz mi się spotkać z demonem Saphiry? To ważne...
Po co?
Przeszłość ma znaczącą wagę na przyszłość...
Dobrze, ale...
Mam nie mordować, prawda?
Tak.
Westchnął cicho i strzelił cieniem w najbliższy kamień, by wykrzesać nieco ognia. Po chwili trawa się zapaliła, iskrząc na czerwono. Yenalt podszedł do tego miejsca i pazurem narysował symbol ognia, szeptąc słowa:
- Ignis vitae daemonium.
W jednej chwili wybuchł czarny ogień z miejsca, gdzie narysował symbol. Czarno-żółte ciało demona wynurzyło się z płomieni, które po chwili zgasły. Krwawe pióra feniksa błysnęły w blasku słońca, kiedy demon otrząsał się z popiołu. Białe ślepia wpatrywały się w Yenalta.
- Chodź ze mną, Aurum. Tak daleko sam nie dam rady.
Brunatny basior zawahał się i niepewnie skinął łbem. Nie chciał wracać, ale Mortis miał rację. Daleko nie mógł odejść, najwyżej pół kilometra. Ruszyli szybkim truchtem.
*****
- Itachi, gdzie jest ta wadera?
- Śpi w jaskini, a co?
- Nic, on ma sprawę do niej. - Łbem wskazał na demona, który stał kilka kroków w tyle.
Wyminął ducha i wszedł do środka groty. Od razu zauważył skuloną wilczycę w kącie. Podszedł do niej i mocno trącił ją w bark.
- Czego?! - Mimowolnie cofnął się o parę kroków, słysząc gniewny krzyk.
Patrzył, jak czarna przewraca się na bok i otwiera oczy. Szybko usiadła, patrząc na Mortisa.
- Kim ty jesteś?!
- Masz w sobie Scythe, prawda? - Zignorował jej pytanie.
Coś będą kłopoty... Czuł to doskonale.

* Ignis vitae daemonium - łac. Ogień życiem demona.