Nowa przyjaźń...

 No i jest w końcu! Zdziwieni, że taka notka krótka? Bo ja tak i to bardzo.  Podejrzane? No nie do końca. Notka została podzielona na 4 części. Ale pamiętajcie, że to nie będzie koniec. A poza tym sami się przekonacie.

  I najważniejsze: Długość tej, oraz następnych 4. notkach nie zawdzięczacie mi, tylko Nerze. Wielkie dzięki dla niej! Pamiętajcie, że pierwotnie ta notka miała być kilometrowa, tzn. nie miała być w ogóle podzielona! xD

***

Scott:    Te dni zdawały się dosyć ciekawe. Najpierw to całe zamieszanie, jakieś tajne zebrania, szpiedzy, jeńcy... Już myślałem, że nic mnie nie zaskoczy. A jednak, los lubi być przewrotny.
 Od południa czuć było, że się coś święci. Znów się coś wydarzy. Nie pomyliłem się i tym razem. W końcu tyle się zdarzyło, więc i pewnie minie tydzień, czy nie lepiej, kiedy znów wszystko wróci do normy.  Już miałem powoli dosyć tej stadnej gonitwy, w którym celu jasnego nie widać. Tak wiem, wojna. Ale ile można się przygotowywać? Doprawdy, wcześniejsze przygotowania do innych walk nie były takie zawzięte.
   Z dala usłyszałem głos naszej alfy. Ciekawe, co znowu.  W owym czasie "bieganinki za niczym", wciąż wymagano ode mnie ciągłych treningów. Nie miałem nic przeciwko temu, jednak co za dużo to niezdrowo. A tak w ogóle wcześniej tak się nie zachowywali. Ciekawe, o co poszło tym razem.
   Przyśpieszyłem tempo, usłyszawszy swoje imię. Na szczęście nie byłem daleko, więc w okamgnieniu znalazłem się tuż obok jaskini. Pierwsze, co rzucało się w oczy, to nasza alfa z Nevisem, która mówiła coś... lecz nie do mojego wujka.  Obserwując spojrzenie czarnej wadery zobaczyłem, że mówi do... innego szczeniaka! To był dla mnie szok. Bo w końcu tylko ja byłem najmłodszy ze wszystkich, a w naszej watasze nie było, jak do tej pory innego będących w moim wieku. A na dodatek była to wadera, którą pierwszy raz w życiu widzę.
   Na moim pysku pojawi się uśmiech. Cóż, byciem jedynym szczeniakiem wśród dorosłych, jest dość uciążliwe. A jak ma się problemy, to niechętnie pomagają, bo jak to mówią: "są o wiele gorsze problemy od twoich". Dzięki temu wiele rzeczy nauczyłem się na własną rękę.  Ale zawsze brakowało mi tej drugiej duszy, z którą mógłbym pogadać, zwierzyć się z problemów, czy opowiadać swoje pomysły. Wśród starszych czułem się sam. Czyżby los się uśmiechnął i pragnął zmienić dotychczasowe życie?
 -Oprowadź nową po terenie watahy.- odparła Sunev. A więc nowa w watasze.-pomyślałem.
Uśmięchnąłem się do niej przyjaźnie.
Dobra.- powiedziałem.   -Jestem Scott.
-A ja Daralurach ale możesz mi mówić Dara.- powiedziawszy to odwzajemniła uśmiech.
-Ok, Dara. A więc zaczniemy zwiedzać od teraz już twój dom.-powiedziałem. Troszkę zakłopotany. Bo to zdanie niezbyt było sensowne. Jak już wspomniałem, nie miałem okazji rozmawiać z kimś "normalnym". A owe wyrażenie było pierwsze, o czym pomyślałem.
-Dobra, a więc od czego zaczniemy?-zapytała,a w jej głosie słychać leki entuzjazm.
-Hm. Zwiedzanie terenów zajmie nam pewnie tak około 3 dni. A pewnie jesteś dość zmęcząna tą całą wędrówką z...kąś tam. Może chodźmy najpierw na najważniejsze tereny, czyli Polana Główna, Jezioro, Lasy Łowne, a na końcu Jaksinie, w których są nasze pokoje. Pewnie zanim wszystko odwiedzimy i dotrzemy do Jaskini będzie już kolacja.
-No dobrze. A więc ruszajmy.

C.D.N.