Powstaniemy! Part. 1

"And when the scars heal, the pain passes!

 As hope burns, we rise from the ashes!Darkness fades away!
And a light shines on a brave new day!"*

Śmierć nas otacza. Bicie mojego serca zwalnia. Nie przyjmę obelg tego świata! Nie poddam się! Odmawiam! Tak to jest. Kiedy jesteś ugięty i złamany. Tak to jest. Kiedy twoja godność została skradziona. Kiedy wszystko co kochasz znika. Zachowujesz to, w co wierzysz.

A wierzysz w zwycięstwo!

Nie! Nie zamierzam umierać tej nocy! Będę na zawsze stać obok was i walczyć!

Powstań! Dołącz do nas, walczących!

Stwórzmy lepsze życie.

*

*    *

    Otworzyłam oczy i poderwałam się z ziemi otrzepując z piasku. Rozejrzałam się wokół. Nie byłam na polanie watahy tylko na jakiejś łące w środku lasu. Było cicho. Słychać było tylko szum liści na wietrze i plusk wody gdzieś niedaleko. Zmarszczyłam zdezorientowana brwi.

- Gdzie jestem? - spytałam bardzo cicho.

Wtedy poczułam czyjąś obecność, a także to jak ktoś ociera się o mój bok. Spojrzałam na białą wilczkę może roczną, która wlepiała we mnie złote ślepia. Nie można było się pomylić. Poczułam łzy w kącikach oczu, które spłynęły od razu.

- Kalahari. - wyszeptałam drżącym głosem.

- Nie płacz Saphie. - powiedziała. - To nie czas na ronienie łez. Muszę z Tobą porozmawiać. O bitwie.

To mnie zdziwiło. Bardzo.

- Skąd? - zaczęłam, ale nie pozwoliła mi dokończyć.

- Duchy wiedzą takie rzeczy. - machnęła ogonem i usiadła. - Nie mogę być tu długo dlatego powiem tylko najważniejsze rzeczy.

Również posadziłam swój zad na ziemi i przyjrzałam się jej.

- Ta walka może skończyć się dla was tragicznie. - otworzyłam szeroko oczy słysząc to. - Ale można was uratować. Ty Saphiro musisz zadziałać. Stadu brakuję nadziei i wsparcia. Nawet Venus ją straciła dlatego nie potrafi nic zrobić. Musisz podnieść ich na duchu i to szybko. Liczę na Ciebie i na to, że wyjdziecie z tej walki cali, a teraz muszę już znikać.

- Nie! - krzyknęłam przerażona. - Kali nie!

Jednak zniknęła. Tak samo jak cały świat.

    Podniosłam głowę rozchylając powieki i przesuwając wzrokiem po otaczającym mnie krajobrazie. Byłam sama i leżałam przy Szmaragdowej Rzece. Potrząsnęłam łbem i uniosłam się by wstać. 

- O. Śpiąca królewna już się obudziła. - powitał mnie jak zawsze pogardliwy głos Scythe.

Westchnęłam głęboko udając, że tego nie usłyszałam. Po chwili jednak się uśmiechnęłam.

- Od dawna zastanawiam się, dlaczego to mnie trafił się tak upierdliwy demon jak ty.

- Uważaj sobie. Moja moc wzrosła, a ten naszyjniczek Ci nie pomoże.

- Pragnę jednak zauważyć, że nie możesz mnie zabić. - wyszczerzyłam tajemniczo kły.

- Naprawdę tego żałuję. Ale gdy tylko będę mogła, zabiję Cię przy pierwszej okazji.

- Powodzenia. - rzuciłam i potruchtałam w stronę polany, gdzie z pewnością kręciła się cała wataha.

I się nie myliłam. Po jakiś piętnastu minutach dotarłam na miejsce. Już nie było tutaj wesołej i beztroskiej atmosfery. Wokół czuć było woń strachu. Mdły zapach. Skrzywiłam się i starałam przypomnieć słowa Kalahari powoli wchodząc na łączkę.

- Musisz podnieść ich na duchu i to szybko. Liczę na Ciebie i na to, że wyjdziecie z tej walki cali. 

Rozejrzałam się chcąc odszukać wzrokiem Venus. Nie było jej. Zadrżałam. Kalahari miała rację. Skoro nasza alpha nie może nic zrobić, ja to zrobię. 

Przebiegłam przez polanę i wskoczyłam na głaz niedaleko jaskini z którego najczęściej przemawiała przywódczyni. 

- Huhuhu. Bawimy się w alphę? Nie żartuj sobie Saphira. Ty nie potrafisz podnosić na duchu. Co najwyżej dobijać. 

Zignorowałam ją całkowicie i uniosłam pysk do góry. Po chwili wydobyło się z niego wycie. Wszyscy od razu zwrócili na mnie uwagę. Opuściłam łeb i spojrzałam po członkach watahy.

- Zbiórka! Do mnie. - powiedziałam dość głośno.

Zdziwiłam się aż, że mnie posłuchali i po chwili wszyscy stanęli przed głazem patrząc na mnie ze zdziwieniem i wyczekiwaniem. Przymknęłam oczy i zaczęłam.

- Nie będę pierdolić o głupotach tylko od razu przejdę do sedna. - powiedziałam trochę chłodnawo. - Wyczuwam, że wszyscy się boicie. Rozumiem to. Ale strach, a utrata nadziei to dwie inne rzecz, a wy macie i to i to. Nie wolno nam tracić wiary w zwycięstwo! - to zdanie wykrzyczałam. - Bo co? Jakaś głupiutka wataszka przestraszyła was swoją liczebnością?! A co to znaczy?! Co oni mają powiedzcie mi?! Szpiedzy powiedzieli mi jak jest w ich stadzie. Większość ciągle się kłóci, nie są zgrani, a my? Porównajcie sobie wiecznie posprzeczaną watahę, a naszą, zgraną i pełną siły!

Patrzyli na mnie osłupieni, ale większość nagle zaczęła się uśmiechać, albo potakiwać.

- Uważają się za najlepszych, bo jest ich wielu. - mój głos przeszedł do pogardy. - A co ma ilość do siły? Raczej nic. - a teraz słychać było w moim głosie dumę. - Wy wszyscy jesteście wyjątkowi. Każdy jest inny i dzięki temu pokazuje siebie i to co potrafi. Gdyby każdy był taki sam nasze szanse byłyby marnę. Ale powiem wam coś. Jeśli ja zginę i przejdę na drugą stronę będę się cieszyć, bo w mojej pamięci zostanie to, że walczyłam za rodzinę! Bo wy jesteście moją jedyną rodziną, a za was oddałabym nawet życie. Nigdy się nie poddawajcie nawet jeśli jesteście sami na tysiące mega silnych wilków! Nigdy, bo nie wstyd jest przegrać, wstyd to poddać się bez walki!

- Saphira ma rację! - krzyknęła Fire. - Nie możemy się poddawać! Damy radę i wygramy te bitwe!

Wszyscy razem jednym tchem, jednym głosem zawyliśmy.

Już zwyciężyliśmy.
_________________________________________________

Drugą część napiszę, albo dzisiaj, albo jutro!
* I kiedy blizny się goją, ból przemija, Gdy nadzieja płonie, powstajemy z popiołów! Ciemność przemija! I światło oświetla nowy dzień!