To dzisiaj... cz. 2

" Our future's here and now,
Here comes the countdown! "

Ciemność pochłania wszystko. Nie ważne ile będziesz walczyć. I tak zginiesz.

*

*   *

Nie ruszyłam się z miejsca. Me niemożliwie szeroko otwarte oczy z pionowymi teraz źrenicami i krwawą barwą, wpatrywały się w postać Scythe. Krew wypływała jej z każdego możliwego miejsca na ciele. Najpierw na moim pysku ukazał się grymas przerażenia i szoku, ale tylko na początku. Teraz stałam wyprostowana z dumnie uniesioną głową i patrzyłam na nią. Powoli mój wzrok przyzwyczajał się do tego okropnego widoku. Demon wyszczerzał kły w ironicznym uśmiechu.

- Słyszysz? - warknęła robiąc krok do przodu. - Zginiecie marnie.

Trzepnęłam ogonem i poruszyłam uszami. Przekrzywiłam głowę w bok, a na moim pyszczku pojawił się delikatny i irytacyjny uśmieszek.

- Twoja krew cuchnie zgnilizną. - powiedziałam mlaskając z niesmakiem.

Scythe była widocznie zdziwiona widząc moją obojętność na jej słowa i ten dziwny spokój.

- Nie obchodzą Cię już? Co? Boisz się? Masz zamiar podkulić ogon w czasie bitwy i uciec?!

- Nie. - odparłam hardo i odważnie. - Będę walczyć do końca. Do ostatniej kropli krwi, która wypłynie z moich żył. Do ostatniego bicia mego serca. Dopóki to się nie skończy.

Wilczyca przede mną wrzasnęła wściekle i rzuciła się na mnie. Ale ja stałam w miejscu patrząc na nią bez mrugnięć. Jej ataki były bezskuteczne i tylko przechodziły przeze mnie, nie robiąc mi najmniejszej krzywdy.

- Zabije Cię! Zabiję, słyszysz?! Jeszcze kiedyś będziesz cierpieć!

Wywróciłam oczami i powstrzymałam ją ruchem łapy.

- Ostatnimi czasy, zrozumiałam coś. - wyszeptałam cicho.

- Co niby?

Podniosłam łeb do góry i wpatrzyłam się w szkarłatne niebo i krwawy księżyc. Z mojego oka wypłynęła samotna, czarna łza i skapnęła na ziemie. W tym właśnie miejscu, wyrosła przepiękna czarna róża. Znowu spojrzałam na Scythe.

- Zrozumiałam, że jeśli będę cały czas się zamartwiać, bać i uciekać to, to i tak nic mi nie da. Lepiej podnieść głowę do góry i iść dalej. Walczyć.

Demon warknął tylko i po chwili znikł.

Nie upadnę. Nie poddam się. Nigdy. Zawsze będę walczyć o lepsze jutro.

*

*   *

Szłam bardzo powoli przez las w kierunku jaskini. Rozmyślałam nad tym dziwnym zachowaniem Scythe. Czyżby chciała mnie sprowokować...? Możliwe. Zresztą, z nią wszystko jest możliwe. Przymknęłam fioletowe ślepia i zatrzymałam się. Tyle rzeczy zaprzątało ostatnio moją głowę, a ja jak na złość nie mogłam sobie z nimi poradzić. Warknęłam cicho z tą nutką smutku. Uniosłam łeb ku górze i spojrzałam w niebo. Prawie cały czas na nie patrzyłam. Nie mogłam znieść tego uczucia, że to już jutro. Dziwny ucisk w brzuchu. Czyżby jednak strach? Pokręciłam głową.

- Strasznie szybko zmieniam swoje nastawienie. Najpierw gram odważną i pewną siebie. - przerwałam spuszczając łeb. - A potem to się zmienia. Nie mogę sobie z sobą poradzić.

Chciałabym, żeby była tu... Kalahari. Ona zawsze wiedziała co zrobić. 

 Z mojego oka wypłynęła samotna łza.

- Kalahari.. - szepnęłam smutno. 

Wtem usłyszałam trzask gałązki. Znieruchomiałam i nastawiłam uszy. Nieznajomy zapach uderzył w moje nozdrza. Szpieg.

Odwróciłam się i zaczęłam szarżować na nieznajomego. Ten poderwał się z ziemi i zaczął uciekać.

- Chodź tu! - wrzasnęłam. - Wracaj!

Był szybszy i udało mu się umknąć przed moim wyrokiem. Zatrzymałam się dysząc. Nawet dzień przed... Nasz szpiegują.

Odwróciłam się i pognałam do watahy.

*

*    *

Uchyliłam powieki i spojrzałam po obudzonych już członkach watahy. Byli niespokojni i szykowali się. 

To dzisiaj...

______________________________________________

Saphira i jej genialne pomysły. Tak moi drodzy. Mam nadzieje, że nikomu nie przeszkodziłam w notkach. Ale bitwę czas zacząć!
Coś przygaśliście, czy mi się wyyydaaajęęę??