Blisko innego świata

Postawiłam łapę na miękkiej, zielonej trawie i wciągnęłam nosem powietrze, by po chwili je wpuścić. Uniosłam pysk do góry i spojrzałam w niebo. Promienie słońca ledwo przedostawały się przez gęste, ciemne chmury. Zapowiadało się na burze. I to chyba dość wielką. Przymknęłam fioletowe ślepia i stuliłam uszy. Podkuliłam ogon i spuściłam łeb w dół wpatrując się pustym wzrokiem w ziemie. Wtem poczułam jak ktoś staję obok mnie i trąca mnie w bok.
- Co jest Saph? - to była Deyana.
Przeniosłam na nią teraz smutny wzrok.
- Powiedzmy, że przeraża mnie myśl o śmierci kogokolwiek z naszej watahy. To jest nie do zniesienia! - potrząsnęłam głową. - Nie potrafię tak po prostu się z tym pogodzić.
Deyana patrzyła na mnie spokojnym wzrokiem, ale widziałam w nich również strach... i ból.
- Nie jesteś sama, Saphie. Wiesz dobrze, że każdy tutaj przeżywa to w swój własny sposób. Niektórzy pokazują to, a inni trzymają uczucia zamknięte głęboko w sobie. - trąciła łbem mój pysk. - Kto zginie, nigdy nie zostanie zapomniany, pamiętaj.
Zachciało mi się płakać. Jej słowa trafiły w moje serce i to bardzo głęboko. Potrząsnęłam jeszcze raz głową odganiając złe myśli.
- Masz rację. Przecież mamy szansę to wygrać. Mimo wszystko to nie liczebność świadczy o sile watahy tylko więź, która ich łączy.
- Zgadzam się z Tobą w stu procentach! - powiedziała Avyam podchodząc do nas w towarzystwie Fire i Nery.
- Nie wszystko stracone! - uśmiechnęła się Nera. - Mamy siebie i to jest najważniejsze, a jeśli coś to spotkamy się tam.. - teraz jej głos zmienił się na niemal teatralny i zachwycony. - gdzie rzeki płyną czekoladą, a drzewa zrobione są z żelków i cukierków! Deszcz to sok truskawkowy, a wzgórza rozpływają się niczym lody!
Wybuchnęłyśmy śmiechem co rozładowało atmosferę grozy i smutku.
- Zbiera się chyba na burze. - powiedziała nagle Fire. - To źle. Wilki ognia w tym ja będą mieć problem z używaniem magii.
- Spokojnie. - zachichotała Deyana. - Jak coś to uratuję Twój zgrabny tyłeczek.
- Wara od mojego zgrabnego tyłeczka! - parsknęła. - Nie trzeba będzie go ratować!
Dziewczyny rozmawiały o głupotach co chwila śmiejąc się, a ja kątem oka przyglądałam się Venus. Była widocznie smutna i zmartwiona co mnie od razu się przyjęło. Cichaczem odeszłam od wader i ruszyłam ku alphie. Zauważyła mnie.
- Powinniśmy się zbierać niedługo. - powiedziała bardzo smutno. - Chce dotrzeć na polanę przed burzą.
- Oczywiście. - szepnęłam cicho. - Zbiorę wszystkich i pójdziemy. - przechodząc obok Venus otarłam się o jej bok chcąc dodać jej otuchy i nadziei...
Której mnie samej było brak.
___________________________________________________
Coś trzeba było napisać. Wojnę czas zacząć! ^^